Easy Yellow Festival Jazz Geel (05-09-2021) report & photo credits: Rootsville info organisatie: Yellowtime info band: Rony Verbiest - Charles Loos - Ben Van Bortel - Yvonne Walter - Capybara - Candy Dulfer © Rootsville 2021

Het is alweer de 2de dag van "Yellowtime", de dag van "Easy Yellow" en zo wordt vandaag de tuin ingenomen door jazz muzikanten maar ook naar jaarlijkse gewoonten door studenten van de "Stedelijke Academie" voor muziek, woord en dans te Geel. Deze jazz mannen en vrouwen in spé staan ook als vanouds onder de supervisie van Geert Schoeters. Tussendoor nog heel wat moois en met afsluitend, en waarvan we kunnen zeggen, een hoofdact om u tegen te zeggen, de Candy Dulfer Jazzband.

Uiteraard wordt er nog eens stilgestaan bij het overlijden op 89 jarige leeftijd van voorzitter Louis Vangenechten aka de Sultan op 3 decemer 2020 en waarvoor de "Sultan Stage" een blijvende herinnering zal blijven. Het stond in de sterren geschreven dat in deze zon overgoten zondagnamiddag ook deze "Easy Yellow" een overdonderend succes zou gaan worden. De meesten onder ons wisten niet wat verwachten van de headliner maar achteraf zou dit een met vuurwerk overladen concert gaan worden. Ook de Staf was terug gaan duiken in de Oosterschelde voor een nieuwe lading verse oesters.

Op de mainstage staan al meteen 2 grote heren als duo klaar. Accordeonist Rony Verbiest en pianist Charles Loos gingen een alliantie aan dat meteen vuurwerk aflevert. het duo wordt vandaag bijgestaan door ook alweer een sterke ritme sectie bestaande uit bassist Hendrik Vanattenhoven en drummer Lionel Beuvens.

Rony Verbiest kreeg de liefde voor de accordeon met de paplepel ingegeven door zijn vader. Rony speelt als sinds zijn zesde jaar op dit instrument en kwam zo zijn eigen stijl te ontwikkelen. Deze virtuoos kan zo wat alle stijlen aan in het jazz genre met soms ook een tango of musette. Charles Loos studeerde af op de befaamde "Berklee School of Music" in Boston.  De afgelopen jaren heeft hij vooral genoten van intieme concerten en opnames in solo, duo, trio, vooral in het interpreteren van zijn eigen composities.

Met "Douce Joie", origineel van de hand van Gus Viceur krijgt hier een bebop jasje aangemeten en weerspiegelt meteen waartoe deze heren in staat zijn. Virtuoos Rony Verbiest weet zo aan elk nummer zijn eigen twist aan te geven en wie kan daar nu niet van houden. "Mister M" wordt hier te ere gebracht van een "Mister V", hoe? wat? toch niet onze Vic ;-). Mooi is zo ook de wals "Sous Le Ciel de Paris" en zo zitten we meteen bij één van de grootste chansosnnières uit de geschiedenis van "La Douce France".

Van Verbiest zijn eigen compositie "Bolero Di Quimet" tot een grotere inbreng van Charles Loos op "Bossa For Phil" gebracht voor de Gentse saxofonist Phillipe Venneman (1947-1993) het blijft een beklijvende vertoning. Een vleugje Latin of een sprankelende vertolking van Cole Porter's "You'd Be So Nice To Come Home To" het blijft pakkend en ook al kunnen we hier nog uren van genieten helaas komt er ook een einde aan deze magistrale kunde.

We verhuizen zo terug naar de "Sultan Stage" voor het 5Tet van Ben Van Bortel. Hem kennen de jazz liefhebbers uiteraard van de projecten "The Blue Heathens Jazz Band", "Croque Manouche" en het "GER Trio". Zowel met "The Blue Heathens Jazz Band" als met "Croque Manouche" heb ik Ben al kunnen bewonderen, met het "Ben Van Bortel 5Tet" is het voor mezelf een primeur. Het werd een set met aangename en cool jazz intermezzo op dit podium.

"Yvonne Walter" mag dan ook hier op het podium van "Yellowtime" eens volledig in de spotlights komen te staan. Niet dat het een primeur is want ze was er al bij vanaf editie "1" in 2010. Ze wordt hier bijgestaan door de "Marriage in Modern Jazz Revival Band". Een hele mond vol voor vrienden uit de jazzwereld. Deze band bestaat naast vocaliste Yvonne Walter ook uit enkel bekende gezichten uit de jazz scène met aan de black & white keys Bram Weijters, op gitaar Dirk Van der Linden, aan contrabas Piet Verbist en met drummer Eric Ineke. Door de Corona pandemie liep het allemaal wat fout maar uiteindelijk kunnen ook deze Yvonne Walter en de "Marriage in Modern Jazz Revival Band" dit concert aanzien als hun CD release.

In alle eerlijkheid verzamelde Yvonne Walter een keure van topmuzikanten rond zich en krijgen we op het menu een resem jazz standards om u tgen te zeggen. Met nummers als "I Get Sentimental Over You" en "Like Someone In Love" doet de tent meteen smelten. Een passage van het "Great American Songbook" lijkt eraan te komen. Zo neemt het gezelschap ook Gershwin's Summertime ook onder handen en worden we betoverd door Julie London's "No Moon At All" uit 1947. Begeesterend is er dan ook nog "My Funny Valentine" en denken de aanwezige dames al aan kerstmis. Met het afsluitende "But Not For Me" uit de musical "Girl Crazy" uit 1930 laat Mevr. Walter nog eens haar kunnen horen van jazz zang. De "Mariage in Modern Jazz Revival Band", een mond vol, weerspiegelt enkel talentvolle musici.

Nog een laatste keer Louis Vangenechten eren op zijn "Sultan Stage" met het duo "Capybara". Een duo dat bestaat uit drummer André Breidlid en aan de keys en synthesizer Alex Lesage. Het duo mixt akoestische drums en synthesizers om een landschap van geluiden en grooves te creëren, beïnvloed door jazzimprovisatie en elektronische muziek.

Tijd voor de hoofdact van vandaag op de mainstage. "Candy Dulfer" heeft het DNA van vader Hans Dulfer. Bekend uit de funkwereld met hits als "Lily Was Here", "Pick Up The Pieces" en de meesterlijke cover "What A Wonderful World" met Maceo Parker stond ze aan de zijde van namen als Prince, Beyoncé, Aretha Franklin, Sheila E., Maceo Parker, Dave Stewart, Van Morrison, Lionel Richie en Pink Floyd. Vanavond komt ze naar Geel met haar intiemere jazzband die bestaat uit vier van haar landgenoten. Deze vier zijn Jan van Duikeren (trompet), Stephan Geusebroek (toetsen), Harry Emmery (contrabas) en Cyril Directie (slagwerk). Voor "Yellowtime" toch een grote eer.

Zo wat heel de tent, en daar buiten zaten we op onze honger want niemand wist bij god wat we konden verwachten. Zou het funk worden? was het jazz? Wel het werd een mix van beiden nog eens overgoten met een sausje van boogaloo. De opener deed al meteen het beste verhopen want met Mel Tormé's "Comin' Home Baby". Het nummer werd geschreven door Ben Tucker en kreeg naast het leven als een jazz standard ook nog een tweede leven in de popcorn scène. Naast de jazzliefhebbers aanwezig waren ook de talrijke fans van Candy Dulfer al meteen bij de les.

Na "Face to Face" krijgen we een spreekwoordelijke cool down met "Be Cool" uit Candy's dubbel album "Funked Up & Chilled Out" uit 2009. "Sticky Fingers" is dan weer van de hand van Jan van Duikeren en heeft als resultaat een parlare tussen Candy Dulfer en drummer Cyril Directie. Een drummer met een wel zeer explosieve stijl. De tent stond ondertussen in vuur en vlam.

Meesterlijk in gans dit geheel was de bewaarde kalmte en skills van Harry Emmery aan de contrabas. Voeg daarbij nog het wervelend meesterschap aan de black & white keys van Stephan Geusebroek en je begrijpt meteen dat hier geschiedenis werd geschreven tijdens de 10de verjaardag van "Yellowtime". Met het nummer "Walk Tall/Cold Sweat worden we nog eens herninerd aan de geschiedenis waarna we de wereld induiken van funktrompettist Ray Hargrove (1969-2018) met diens "Strasbourg St. Denis". De brandweer van Geel kregen intussen de melding dat het vuurwerk enkel spreekwoordelijk was al mochten ze wel komen om een paar hardleerse parkeerders te verslepen.

Hier in den hof van Mevr. Greet Mannaerts ging het feestje gewoon verder en was dit concert voor de gast aan de PA en zijn tablet gewoonweg een gesel aan het worden. Van Candy Dulfer kregen we te horen dat er mocht gedanst worden wanneer er geen veldwachter in de buurt zou zijn. Die was er misschien wel maar genoot dan zelf van al dit moois en zo werden we overweldigd door een stukje onvervalste boogaloo.

Met "Single Ladies" werd er dan een oproep gedaan aan alle vrije dames hier aanwezig en voelde we het aan ons water. Zoveel energie die vrij kwam zou dan het einde betekenen aan de passage van Candy Dulfer. Naar goede gewoontes hier op "Yellowtime" mogen de besten altijd wel eens weerkeren en zo is voor iedereen hier aanwezig deze "Candy Dulfer Jazzband" een must. De menigten scandeerden dan maar haar naam en na een tijdje was het zover. Deze "Candy Dulfer Jazzband" kwam terug voor een encore, en wat voor één.

Uit 1978 kregen we dan van saxofonist Sonny Rollins diens "Don't Stop The Carnival". Een meesterlijke drumsolo van Cyril Directie die daarin zijn koffer met percussie opendeed en het hek was meteen van de dam. De gelukkigen op de eerste rij werden overladen met samba ballen, cowbells, shakers, tamboerijnen en meer van dergelijke instrumenten. Wat volgde was een feestje alsof de mardi gras sfeer hier reeds was losgebarsten en Geel gewoonweg Lafayette werd. Een waanzinnig einde en een volledig uit de bol gaande menigte. NOLA ten voeten uit en zo was deze "Candy Dulfer Band" een explosieve en uitbundige mix alsof Lou Donaldson en de Jazz Crusador hier samen aanwezig waren met in de hoofdrol niemand minder dan de enige echte Candy Dulfer en haar jazzband, what's her name? Candy, Candy, Candy.......maar helaas ze kwam niet meer terug.

Een dikke proficiat voor Mevr. Greet en haar Yellowtime crew voor deze spetterende verjaardags editie. Probeer dit nog maar eens te verbeteren!